Πολλοί ποιητές, συγγραφείς, έφηβοι και ρομαντικοί έχουν εξυμνήσει τη μαγεία του έρωτα. Όλοι μας έχουμε νιώσει να καρδιοχτυπούμε, όταν για ανεξήγητους λόγους κάποιος άλλος άνθρωπος μας ελκύει και αισθανόμαστε ερωτευμένοι.
Αυτό το αίσθημα, ωστόσο, που μοιάζει με ρομαντική αγάπη, φαίνεται ότι στην ουσία προέρχεται από μία ακαταμάχητη έκλυση χημικών στον εγκέφαλό μας, ο οποίος μας δελεάζει να ερωτευτούμε. Και ενώ πιστεύουμε ότι απλά διαλέγουμε ένα σύντροφο, στην πραγματικότητα φαίνεται ότι είμαστε τα ευτυχισμένα θύματα του θαυμάσιου σχεδίου της φύσης που μας ωθεί προς την αναπαραγωγή και τη διαιώνιση του είδους μας.
Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι χρειάζονται περίπου 90 έως 4 λεπτά για να νιώσουμε ότι μας ελκύει κάποιος. Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτό το συναίσθημα δεν σχετίζεται τόσο με όσα λέει ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντί μας (7%), όσο με τις κινήσεις και τη γλώσσα του σώματός του (55%) καθώς και με τον τόνο και τη χροιά της φωνής του (38%).
Η Helen Fisher του Πανεπιστημίου του Rutgers των Η.Π.Α. έχει προτείνει τρία στάδια στον έρωτα, κάθε ένα από τα οποία συνοδεύεται με έκκριση διαφορετικών ορμονών και χημικών ουσιών.
Στο πρώτο στάδιο, η επιθυμία που νιώθει κάποιος για ένα άλλο πρόσωπο προκαλείται από την έκκριση τεστοστερόνης και οιστρογόνων στο σώμα του, κάτι που ισχύει τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες.
Το δεύτερο στάδιο αποτελεί την καταπληκτική εκείνη περίοδο που αισθανόμαστε πραγματικά ερωτοχτυπημένοι και δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα άλλο. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι στη φάση αυτή τρεις βασικοί νευροδιαβιβαστές, η αδρεναλίνη, η ντοπαμίνη και η σεροτονίνη, αποτελούν τους κύριους υπαίτιους για τα ακραία, αλλά υπέροχα αισθήματά μας.
Η αρχική κατάσταση κατά την οποία κάποιος αισθάνεται ότι ερωτεύεται συνδέεται με το άγχος που προκαλεί η επικείμενη συνάντηση με το αγαπημένο του πρόσωπο, που επιφέρει αύξηση των επιπέδων αδρεναλίνης και κορτιζόλης στο αίμα του. Αυτός είναι και ο λόγος που αισθανόμαστε την καρδιά μας να χτυπάει δυνατά, να ιδρώνουμε και να στεγνώνει το στόμα μας, όταν συναντηθούμε αναπάντεχα με το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει.
Επιπλέον, η Helen Fisher εξέτασε τον εγκέφαλο μίας ομάδας πρόσφατα ερωτευμένων ζευγαριών και ανακάλυψε υψηλά επίπεδα ντοπαμίνης στο αίμα τους. Η χημική αυτή ουσία προκαλεί μία έντονη ορμή προς ευχαρίστηση, η οποία διεγείρει την επιθυμία και την ανάγκη ανταμοιβής, προκαλώντας στον εγκέφαλο τα ίδια αποτελέσματα που έχει η κοκαΐνη. Η αυξημένη έκκριση ντοπαμίνης ευθύνεται για το γεγονός ότι οι ερωτευμένοι νιώθουν μικρότερη ανάγκη για ύπνο και φαγητό, καθώς η προσοχή τους εστιάζεται και αντλεί ευχαρίστηση από τις πιο μικρές λεπτομέρειες της νέας σχέσης.
Ο τρίτος νευροδιαβιβαστής που συνθέτει την εικόνα του ερωτευμένου ατόμου, η σεροτονίνη, είναι μία από τις πιο σημαντικές χημικές ουσίες του έρωτα που μπορεί να εξηγήσει το γεγονός ότι το πρόσωπο με το οποίο είμαστε ερωτευμένοι εμφανίζεται συνεχώς στις σκέψεις μας.
Η Ellen Berscheid, πρωτοπόρα ερευνήτρια στην ψυχολογία του έρωτα, επισημαίνει ότι στο δεύτερο αυτό στάδιο, που χαρακτηρίζεται από έντονη έλξη, οι ερωτευμένοι τείνουν να εξιδανικεύουν τους συντρόφους τους, μεγεθύνοντας τα πλεονεκτήματα και τις αρετές τους και δικαιολογώντας τα μειονεκτήματά τους. Οι ψυχολόγοι εξηγούν αυτήν την κατάσταση υποστηρίζοντας ότι ενισχύει την επιθυμία των ατόμων να μείνουν μαζί προκειμένου να περάσουν στο επόμενο στάδιο του έρωτα που είναι η δέσμευση.
Η σύνδεση του ενός ατόμου με τον άλλο είναι το τρίτο στάδιο του έρωτα και αποτελεί το δεσμό που κρατά τα ζευγάρια μαζί αρκετό καιρό προκειμένου να αποκτήσουν και να αναθρέψουν παιδιά, δηλαδή απογόνους. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι το αίσθημα της δέσμευσης παράγεται από δύο ορμόνες, την οξυτοσίνη και τη βασοπρεσσίνη.
Η οξυτοσίνη είναι μία ισχυρή ορμόνη που παράγεται στους άντρες και τις γυναίκες κατά τη διάρκεια του οργασμού και ενισχύει το αίσθημα της σύνδεσης, της εγγύτητας και της οικειότητας που δημιουργείται ανάμεσα στο ζευγάρι. Είναι η ίδια ορμόνη που δομεί τον ισχυρό δεσμό ανάμεσα σε μία μητέρα και το παιδί της, καθώς εκκρίνεται κατά τη γέννηση του μωρού και κατά το θηλασμό.
Η βασοπρεσσίνη είναι μία άλλη σημαντική ορμόνη που ενισχύει τη μακροπρόθεσμη δέσμευση του ζευγαριού και επίσης εκλύεται μετά την ερωτική συνεύρεση. Πρόκειται για την ορμόνη που σχετίζεται με τα νεφρά και ελέγχει το αίσθημα της δίψας. Η ίδια αυτή ορμόνη αυξάνει την αφοσίωση του ενός ατόμου στο άλλο και ενισχύει την τάση τους να προστατεύουν το σύντροφό τους από άλλους επίδοξους διεκδικητές.
Όπως αποδεικνύεται από τις μελέτες και έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί πάνω στο θέμα, η ερωτική αγάπη και οι ερωτικοί δεσμοί είναι προϊόν νευροχημικών διαδικασιών.
Ο Αντρέας Μπαρτλς του University College του Λονδίνου πραγματοποίησε μία έρευνα προκειμένου να εντοπίσει ποια σημεία του εγκεφάλου σχετίζονται με τα συναισθήματα αγάπης που νιώθουμε προς άλλα άτομα. Στο πλαίσιο της έρευνάς του, υπέβαλε μία ομάδα φοιτητών σε μαγνητική τομογραφία, τη στιγμή που τους έδειχνε φωτογραφίες των αγαπημένων τους και φωτογραφίες άλλων προσώπων που δεν είχαν καμία σημασία για αυτούς. Όπως διαπιστώθηκε κατά τη διαδικασία αυτή, όταν οι φοιτητές αντίκριζαν εικόνες των αγαπημένων τους, παρατηρούνταν έντονη ενεργοποίηση συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου τους στον εμπρόσθιο ινιακό φλοιό, τον κεντρικό λοβό και κάποια μέρη του ραβδωτού και κερκοφόρου πυρήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου